Rękoczyny: Warsztaty linorytu
Tegoroczne Rękoczyny były dla mnie wyjątkowe, bo zamiast wydawać fortunę na rękodzieło, jak to bywało do tej pory, zrobiłam swoje własne! Sfrustrowana tym, że na zeszłorocznych Rękoczynach ominęła mnie frajda tworzenia na warsztatach rękodzielniczych, zdecydowałam się w tym roku zagwarantować sobie udział.
Już po przejrzeniu programu Rękoczynów mocno rozczarował mnie fakt, że wybór warsztatów był nieco skromny w porównaniu z zeszłoroczną imprezą (opis Rękoczynów 2015 znajdziecie tutaj). Zadziwił mnie również fakt, że za uczestnictwo pobierana jest opłata – rok temu udział w warsztatach był całkowicie darmowy. Domniemam, że Kamienicy 12, będącej organizatorem imprezy, musiał wysypać się jakiś spory sponsor, skoro całkowicie zmienił się charakter organizacji warsztatów.
Ostatecznie zdecydowałam się na uczestnictwo w warsztatach linorytu. Wybór ten okazał się strzałem w dziesiątkę, ponieważ dłubanie w linoleum okazało się niesamowicie relaksującą i inspirującą zabawą.
Wasztaty przeprowadził pan Szymon Kaźmierczak – artysta znany w Bydgoszczy przede wszystkim ze swych ilustracji i komiksów. Pan Szymon przekazał nam na wstępie kilka informacji na temat techniki linorytu, pokazał kilka dzieł stworzonych tą metodą, a także poradził, gdzie można nabyć narzędzia i materiały.
Oto prace pana Szymona wraz z matrycą, z której powstały. Czasami do jednej pracy można użyć więcej matryc i kolorów. Oddtworzenie i zmodyfikowanie wariantu matrycy jest nieco trudne, ale efekt polichromii jest niesamowity.
Dacie wiarę, że obraz z papugą to także linoryt?! Ile czasu trzeba poświęcić i pracy włożyć, żeby zyskać niemal fotograficzny efekt?!
A teraz czas na naszą twórczość 😉 Rozpoczęliśmy od przekalkowania wybranego motywu. Ja wybrałam tego Ostatniego Mohikanina. Już obrysowując kontur, zdałam sobie sprawę, że będę miała spory problem z tym motywem. Drobne detale i ilość płynnych linii nadają grafice efekt, ale są bardzo trudne do wyrycia. Przynajmniej dla takiej niewprawionej ręki jak moja.
Motyw ponownie odrysowałyśmy, lecz tym razem na linoleum. Dla ułatwienia warto zakolorować sobie obszar, który ma pozostać nietknięty podczas rycia. Następnie dłubałyśmy dłutkami w naszych pracach. Proces ten jest bardzo czasochłonny – tworzenie naszych nieskomplikowanych motywów zajęło nam ponad 3 godziny, jednak umilałyśmy sobie czas pogaduszkami, dzięki którym świetnie się poznałyśmy. Okazało się, że wszystkie interesujemy się rękodziełem i każda z nas coś tworzy!
W tej technice ważne jest prawidłowe uchwycenie dłuta. Jeżeli trzyma się je źle, można sobie pociąć palce ostrzem. Ja oczywiście trzymałam dłuto po swojemu i nie trudno się domyślić, jak to się skończyło…
Nasze matryce pokryłyśmy cienką warstwą farby drukarskiej i przykryłyśmy kartką, na której miał pojawić się linoryt. Następnie łyżeczką jeździłyśmy po kartce, mocno dociskając odpowiednie fragmenty. Dla lepszego poślizgu łyżki warto nasmarować kartkę mydłem.
W linorycie skomplikowane jest to, że do samego końca nie widzimy efektu naszej pracy. Dopiero po wykonaniu pierwszej odbitki da się zauważyć, czy popełniliśmy gdzieś błędy. Część można jeszcze poprawić dłutem, części niestety nie. I to właśnie czyni tę technikę niezwykle trudną, bo jednym niefortunnym machnięciem dłuta można popsuć sobie wielogodzinną pracę.
A oto efekt końcowy naszej dłubaniny:
Warsztaty linorytu były dla mnie pożyteczną zabawą, ponieważ nie tylko sprawiły mi świetną frajdę, ale również pozwoliły nabyć wiedzę, którą na pewno wykorzystam w przyszłych projektach. Poznałam również niesamowicie sympatycznych ludzi, z którymi w miarę możliwości postaram się utrzymywać kontakt, ponieważ wiele nas łączy: pasja i miłość do rękodzieła.
ZAPISKI NA MARGINESIE
Warsztaty linorytu z perspektywy innej uczestniczki
Twórczość Moniki: kartki okolicznościowe, książeczki sensoryczne dla maluchów
