Książki dla dzieci w wieku 0 – 2 lat

Biblioteczka Miszy szybko się rozrasta i pojawiło się w niej kilka ciekawych pozycji. Jeżeli szukacie jeszcze inspiracji na prezent książkowy dla rocznego malucha na Święta, to może przyda wam się poniższa recenzja. Kolejność ocenianych książek nie jest przypadkowa – startujemy od tych najbardziej lubianych przez Miszę. Być może ta wytyczna będzie wam przydatna przy wyborze lektury dla waszych maluszków.

„Jedź! Jedź! Stój!”  Charise Mericle Harper, Wydawnictwo BABARYBA

Przyznaję, że początkowo nie zamierzałam umieszczać tej książeczki w czytelniczej grupie wiekowej 0 – 2, ponieważ wydawała mi się zbyt rozbudowana w treści dla takiego maluszka, ale gdy zaczęliśmy czytać ją z Miszą, to okazało się, że mój roczniak nie tylko rozumie fabułę, ale wręcz uwielbia „Jedź! Jedź! Stój!”. Takim sposobem, początkowo wątpliwa pozycja, wskoczyła na podium listy ulubionych książek syna.

Fabuła „Jedź! Jedź! Stój” ma za zadanie przybliżyć małemu czytelnikowi znaczenie czerwonego i zielonego światła w ruchu drogowym. Na placu budowy, gdzie powstaje nowy most, pojawił się Mały Zielony. Znał on tylko jedno słowo, które pozwoliło maszynom budowlanym na rozpoczęcie pracy, ale potem przysporzyło im nieco kłopotu. Na szczęście pojawił się Mały Czerwony…

Ilustracje są brzydkie. Pojazdy namalowane koślawo i schematycznie, gdzieniegdzie nałożono teksturę, co może miało dać wrażenie kolażu, ale moim zdaniem to zabieg bardzo nietrafiony.

Obudzona o trzeciej w nocy potrafię wyrecytować z pamięci „Jedź! Jedź! Stój!”, bo wałkujemy to nadal niemal każdego wieczoru przed snem. Ta popularność w naszym domu świadczy o tym, że mogę z czystym sumieniem polecić książkę. Dodam, że nasz maluch zaczął reagować na światła drogowe słowami „jedź” i „stój” i to jest tak naprawdę najlepsza rekomendacja książki.

Ocena Miszy 5/5
Moja ocena 4/5

„Przed moim domem” Marianne Dubuc, Wydawnictwo Dwie Siostry

Byłam bardzo ciekawa tej książki, ponieważ w opisie zaznaczone było, że jest to książka z kartonowymi stronami, która liczy ich… aż 120! Okazało się, że jest to nieco cieńszy karton niż w standardowo, ale przy takiej liczbie stron i małym formacie książka i tak wygląda jak kostka. Niby fajnie, bo zmieści się bez problemu do torebki, tylko która matka chciałaby dźwigać takiego kloca?

„Przed moim domem” jest jakby łańcuszkową wyliczanką. Rozpoczyna się „Na małej górce, za brązowym płotkiem, pod wielkim dębem jest mój dom”… i potem lecimy: „a przed moim domem – krzak róży; nad krzakiem róży – ptaszek; nad ptaszkiem – okno; za oknem – mój pokój; w moim pokoju – łóżko; pod łóżkiem…” i tak wymieniamy, co znajduje się przed czym, za czym, obok czego lub w czymś (przez co szkrab może łatwo przyswoić sobie przyimki, co pewnie jest nie do końca niezamierzonym, aczkolwiek wielkim atutem), wędrując z podwórka w kosmos, morze, brzuch wieloryba. Każdy nowo odkryty element wyliczanki znajduje się na osobnej stronie i opatrzony jest ilustracją. Książka ma świetną kompozycję, bo wracamy tam, skąd zaczęliśmy i można by całą zabawę rozpocząć od początku. Jeżeli komuś chce się przebrnąć ponownie przez 120 stron.

Wielkim atutem książki jest zabawa w „odkrywanie” – dziecko samo musi sobie wyobrazić, co może znajdować się w pobliżu wymienianego przedmiotu lub, jeżeli czytało książkę wielokrotnie, przypomnieć to sobie. Wymieniane przedmioty w większości są łatwe do wymowy i znane z bliskiego otoczenia np. dom, książka, słońce, zoo, więc dziecko może „czytać” książkę z rodzicem, ćwicząc w ten sposób mowę. Jest też sporo, moim zdaniem, niepotrzebnych słów, które śmiało można by zastąpić czymś łatwiejszym, bo które dziecko wie, co to jest lub chociaż wypowie „nenufar”.

Ilustracje są jakby malowane dziecięcą ręką kredkami, ale można powiedzieć, że ten dziecięcy prymitywizm jest trafiony, bo przecież narratorem opowiastki jest chłopiec. Jeżeli uwzględnimy ten fakt, to uzasadnione staje się również wprowadzenie postaci nierealnych lub nawet strasznych, jak „odrażający człowiek śniegu” czy „duch”.

Przyjrzyjcie się tej okropnej łapie, która otwiera drzwi do pokoju chłopca.. Aż ciarki przechodzą…

Ocena Miszy 5/5
Moja ocena 4/5

„Mój najlepszy elementarz” Richard Scarry, Wydawnictwo BABARYBA 

Jak na elementarz przystało, książka jest zbiorem przedmiotów, osób, zjawisk z otoczenia dziecka posegregowanych tematycznie. Bohaterami „Elementarza” są ślicznie zilustrowane zwierzątka, co niekoniecznie jest trafionym zabiegiem. Jakoś dziwnie patrzy mi się na  świnkę jedzącą na obiad mięso lub cyrk, w którym cyrkowcami są zwierzęta jeżdżący… na zwierzętach. Kolejną rzeczą, do której można się przyczepić, to nieaktualność książki. Na stronach „Elementarza” znajdziemy sporo przedmiotów, które obecnie wyglądają nieco inaczej. Nic dziwnego, w końcu książka powstała w latach 60 ubiegłego wieku. Niemniej jednak uważam za pozycję udaną i wartą posiadania, chociażby ze względu na piękne ilustracje.

Ocena Miszy 5/5
Moja ocena 4/5

„Poznaję dźwięki” praca zbiorowa, Wydawnictwo Yoyo Books

Swego czasu Bach i Vivaldi był słyszany w naszym mieszkaniu często, a to za sprawą tych wspaniałych książeczek z serii „Poznaję dźwięki”. W grubych, kartonowych stronach poukrywane są przyciski, które uruchamiają, w zależności od tematu książki, fragmenty utworów poważanych kompozytorów lub dźwięki wydawane przez instrumenty bądź pojazdy. Książeczki są solidne, ładne (te o kompozytorach ilustrowane przez zdecydowanie lepszych grafików) i pomysłowe – przybliżają maluchowi świat dźwięków i łączą je z obrazem.

Moim zdaniem system uruchamiania melodii został trochę nieprzemyślany. Przyciski poukrywane są w kartonowych stronach, miejsce uruchomienia zaznaczone jest nutką. Nacisnąć ukryty przycisk jest jednak bardzo trudno, wymaga to użycia siły. Ja mam z tym problem, nie mówiąc już o moim rocznym synku. Chyba lepiej sprawdziłby się standardowy panel z przyciskami zamontowany na jednej ze stron. Szkoda też, że książeczki mają mało, raptem 14 stron, co daje tylko 6 dźwięków. I szkoda, że utwory są tak krótkie.

Tytułów z serii „Poznaję dźwięki” jest sporo – „Gospodarstwo”, „Muzyka klasyczna”, „Pojazdy”, „Instrumenty” , „Mozart”, „Boże Narodzenie” i wiele innych.

Ocena Miszy 5/5
Moja ocena 5/5

„Idziemy na niedźwiedzia” Michael Rosen, Helen Gillian Oxenbury, Wydawnictwo Dwie Siostry

Czyli klasyka angielskiej literatury dziecięcej. Wydana po raz pierwszy prawie 30 lat temu sympatyczna historia o ojcu i czwórce dzieci „idących na niedźwiedzia” oparta jest na popularnej dziecięcej piosence. Opowieść ma formę wierszyka wyliczającego przeszkody, przez które musi przebrnąć rodzinka, by dostać się do niedźwiedzia. Pokonywanie przeszkód wizualizujemy przy pomocy prostych onomatopei: plusk-plask, ciapu-ciap, krok-trzask itd.

Książka ma dla mnie dziwną melodyjność. Początkowo przypuszczałam, że to wina nieudolnego tłumaczenia, jednak nawet po zapoznaniu się z angielskim oryginałem rytmika utworu również trochę „kaleczyła mi ucho”. Widać taka jego specyfika lub moje przyzwyczajenie do innego rodzaju liryki.

Nie sposób nie powiedzieć słowa o szacie graficznej książeczki tworzonej ręką uznanej ilustratorki Helen Oxenbury. Obrazki są piękne, malowane akwarelą, przebija się przez nie tradycyjna angielska maniera ilustracji dziecięcej. Nie ukrywam, że to właśnie grafika zaważyła na moim zakupie książki.

Szkoda, że jest tak wiele czarno-białych szkiców i bardzo żałuję, że fragmenty, gdy rodzinka ucieka przed niedźwiedziem są w tak małym formacie. Niby rozumiem, że to dla utrzymania dynamiki – wszak przed niedźwiedziem trzeba uciekać szybko. Niestety w małym formacie obrazki są niewyraźne. Wisienką na torcie jest ostatnia strona – gdy zrezygnowany niedźwiedź wraca do swojej jaskini nocą.

Ocena Miszy 5/5
Moja ocena 4/5

„Popatrz w niebo 2” Joanna Gębal, Monika Zborowska, Wydawnictwo Muchomor

To druga część serii, która rośnie wraz z dzieckiem. Całość tematycznie przybliża dziecku, co znajduje się nad jego głową.

Pierwsza część, przeznaczona dla dzieci w wieku 0-1, zawiera jedynie abstrakcyjne ilustracje w kontrastujących kolorach – takich, które pozytywnie wpływają na rozwój zdolności postrzegania u maluszków. Autor książki sugeruje, że, gdy dziecko podrośnie, strony książeczki można pociąć i układać w różnorodne kompozycje jak puzzle.

W drugiej części „Popopatrz w niebo”, przeznaczonych dla dzieci nieco starszych od 1-2 lat, pojawia się już skromna treść opisująca maluchowi jednym zdaniem, co znajduje się na niebie. Zestawiono w tym celu ze sobą przeciwieństwa – planety jasne i ciemne, puste i zatłoczone, co pozwala dziecku na naukę prostych przymiotników. Kartonowa książeczka opatrzona jest pięknymi ilustracjami – każde ciało niebieskie zaprezentowane jest na dwóch stronach książeczki, dlatego czytamy ją wertykalnie. Obrazki opatrzone są prostym tekstem, ale to grafika gra tu pierwsze skrzypce – jest prosta, ale bardzo ładna.

Trzeciej części jeszcze nie posiadamy, ale na pewno zasili szeregi naszej biblioteczki.

Ocena Miszy 5/5
Moja ocena 5/5

„Auta” Stephan Lomp, Wydawnictwo Babaryba

Jak to podsumował Te.: „w końcu jakaś książką dla dzieci z ładnymi ilustracjami”. Rzeczywiście, strony „Aut” są bardzo kolorowe, takie bardziej „bajeczne” i „komputerowe” niż w przypadku większości ilustracji w naszych dziecięcych książeczkach. Książka gęsta jest od różnego rodzaju detali i na każdej stronie nagromadzona jest spora liczba pojazdów różnego rodzaju. Ćwiczymy więc spostrzegawczość odnajdując bohaterów na kolejnych kartach książki i rozwijamy wyobraźnię próbując odtworzyć przygody, które ich spotkały. Jeżeli posiadacie którąś z serii„Ulicę Czereśniową” lub „Mam oko”, to wiecie o jaką konwencję chodzi. Mamy takich książek sporo, ale to jedyna, która zahacza tematem o motoryzację. A Misza aktualnie ma bzika na punkcie samochodów.

Szkoda jedynie, że książeczka, pomimo wielkiego formatu, ma tak małą liczbę stron. Ilustracje tak pieszczą oko, że chciałoby się więcej.

Ocena Miszy 4/5
Moja ocena 4/5

„Nasze ciało” Hector Dexet , Wydawnictwo MAMANIA

Zdecydowanie jeden z moich faworytów. Autorem tej kartonowej książeczki jest Hektor Dexet, znany już z innych bestsellerowych książeczek rozkładówek: „A co to?”, „Kto zjadł biedronkę?”, „Oto jest ogród”. „Nasze ciało” również ma formę rozkładówki, czyli książki z dziurkami, okienkami, papierowymi przestrzennymi kompozycjami. U Dexeta znaczenie mają prześwitujące przez otwory elementy następnej/poprzedniej strony, które dopełniają stronę w treści. W „Naszym ciele” dodatkowym atutem są proste teksty, humorystyczne i zaskakujące.

Pozycja idealnie nadaje się na pierwszą encyklopedię anatomii dla dziecka. Nie ma się do czego przyczepić 😉

Ocena Miszy 4/5
Moja ocena 5/5

„Nocnik nad nocnikami” Frankel Alona, Wydawnictwo Nisza

Bardzo przydatna pozycja dla tych dzieci, które rozpoczynają swoją przygodę z nocnikiem. Książka dostępna jest w dwóch wersjach – dla chłopca i dziewczynki, co jest fajnym pomysłem, bo pozwala utożsamić się z bohaterem, co w procesie przyuczenia do korzystania z nocnika może być przydatne. Wersja dla chłopca, którą posiadamy, opowiada historię Bolka, który dostał nietypowy prezent. Nie był to kapelusz, ani miseczka dla kota, ani wazon na kwiaty. Bolek musi odkryć, jakie jest przeznaczenie przedmiotu i nauczyć się z niego korzystać.

Jak zaznaczono w książce, jest przeznaczona dla dzieci w wieku 0-3 lat, szkoda więc, że nie ma teksturowych stron, tym bardziej, że posiada ich niewiele. Historia o Bolku pomaga oswoić się z trudnym dla dziecka tematem i obserwując, jak wzrosło zainteresowanie nocnikiem u mojego malucha po lekturze, mogę śmiało powiedzieć – to działa! Minusem dla mnie są grafiki – proste, jakby geometryczne, z drażniącą oko kolorystyką.

Ocena Miszy 4/5
Moja ocena 4/5

„Śpij, króliczku” Muhle Jorg, Wydawnictwo Dwie Siostry

Pewnie niejedna mama kojarzy króliczka, którego przy pomocy drobnych gestów trzeba namawiać do współpracy. Jak nietrudno się domyśleć, w „Śpij, króliczku” kładziemy uszatego bohatera spać. Przed snem jednak musimy odegrać kilka rytuałów: podrapać go w uszko, pomasować plecki, przykryć kołderką i dać buziaka na dobranoc. Seria o króliczku jest pomysłowym sposobem na aktywne zaangażowanie dziecka w fabułę, danie mu pozornej możliwości wpływu na bieg zdarzeń. Czytamy często „Króliczka” przed snem – potem wystarczy podrapać bąbla za uszkiem i pomasować plecki, żeby bezproblemowo położyć go spać.

A tytułowy króliczek jest słodki – prosto, ale ślicznie namalowany.

Ocena Miszy 4/5
Moja ocena 5/5

„Paluszkowa olimpiada” Tullet Herve, Wydawnictwo Insignis

Witajcie na paluszkowej olimpiadzie! Rozgrzejcie wasze palce, bo czekają je nie lada wygibasy. „Paluszkowa olimpiada” to książka bez konkretnej treści, za to z koncepcją scenerii do odegrania historii własnymi palcami. Rodzice, rozruszajcie wyobraźnię, bo w „Paluszkowej olimpiadzie” to wy jesteście bohaterami.

Ocena Miszy 4/5
Moja ocena 4/5

„Kołysanka o piersiach mamy” Monika Calaf, Mikel Fuentes, Wydawnictwo MAMANIA

Zawsze uważałam, że książka to świetne preludium do stawienia czoła sytuacji nowej i kłopotliwej dla dziecka. Problemom łatwiej jest sprostać, gdy któryś z bohaterów mierzył się z podobnymi trudnościami.  Dlatego zaczęły się u nas pojawiać książki dotyczące kolejnych, nowych etapów w życiu dziecka – nocnikowania, pojawienia się rodzeństwa, odstawienia od piersi. „Kołysanka o piersiach mamy” zakupiona została z myślą o przygotowaniu Miszy do nowego stanu rzeczy, kiedy nie będzie mógł już ssać piersi. W „Kołysance” narrację prowadzi mama, która opowiada swojemu dziecku o roli „cycusia” w ich wspólnym życiu – od narodzin po dzień dzisiejszy, kiedy malec jest już duży. Bardzo fajnie przedstawiona jest w niej różnorodna funkcja piersi – karmienia, uspokajania, zaspokajania potrzeby bliskości, usypiania.

Mimo ciekawie ujętego tematu, który często owiany jest tabu, ostatecznie uważam, że nabytek jest nietrafiony. Denerwuje mnie „przesłodzenie” zarówno w temacie karmienia piersią jak i w ilustracji. Książka, moim zdaniem, bardziej nada się na pamiątkę dla mamy na zakończenie mlecznej drogi niż dla dziecka.

Ocena Miszy 3/5
Moja ocena 3/5

Posiadacie którąś z wymienionych książeczek? Zgadzacie się z recenzją? A może macie swoje, godne polecenia książki dla dzieci w wieku 0 – 2 lat? Dajcie znać w komentarzach!